همه چیز سکون می گریزد و جنبش میزاید و می میراند.کودک میشویم و رشد می دهد،عاشق می شویم و بار می دهد،بار می نهیم و پرواز می دهد و در خاک پذیرنده فصلی آغاز می شویم.این چرخه بدور است،ساکت به دندان می کشد و بی که صدایی از آواره های آن برخیزد،فرو می خورد و پست می گرداند و خاک مست از آن دوباره می زاید.همه چیزی از زمان تولید رو به فرسایش دارد فصلی که در سکون بدون هیاهو از سکون میگریزد.
حمید اسد زاده