نشست «بررسی جامعه شناختی نقاشی زنان از انقلاب مشروطه تا انقلاب اسلامی»_ مهرنوش علی مددی. مهرنوش علی مددی، منتقد هنری، نویسنده و پژوهشگر در حوزه هنرهای تجسمی در نشستی با موضوع “بررسی جامعه شناختی نقاشی زنان از انقلاب مشروطه تا انقلاب اسلامی” با همکاری “پروژه های برجاس” در آذر ماه 1394 میهمان گالری ایسو بود. مطالعه تاریخ هنرهای تجسمی کشور ایران نشان از ناگفته‌هایی دارد که زنان هنرمند در آن از سهم بسیار کمی برخوردارند. در واقع مطرح کردن این پرسش تاریخی توسط لیندا ناکلین که «چرا هیچ هنرمند زن مهمی در تاریخ وجود نداشته است؟» چالشی را ایجاد می‌کند که می‌توان در پی آن بدون در نظر گرفتن جغرافیای خاص به این مهم پرداخت. هدف از این نشست بررسی حضور زنان نقاش ایرانی و زیبایی‌شناسی جنسیتی نقاشی آنها در فاصله دو انقلاب مهم ایران، یعنی انقلاب مشروطه تا انقلاب اسلامی است.
بر پایه موُلفه های ناکلین بر حضور کمرنگ زنان نقاش بدیهی است کنش های نقاشانه و تعیین سطح کیفی آثار این نقاشان زن علاوه بر افزونی حضورشان در این دوره تاریخی از توجه دور مانده باشد.
افزون بر این تاثیر حضور برخی از زنان نقاش در دانشکده ها و هنرستان ها با آغاز دوران پهلوی و ایجاد موجی جدید از شیوه های نوین در امر آموزش نیز در تاریخ هنر مقفول مانده است.
در این نشست سعی شده تا با استفاده از تحلیل های جنسیتی در آثار نقاشان زن ایرانی به الگو های قابل تاُملی دست پیدا کنیم.
یافته های این پژوهش نشان میدهد، شاخصه هایی چون مدرنیسم مردانه و جنسیت غایت باز تولید نگاه مردانه، باز اندیشی ذهن زنانه و جنسیت گرای منفعل نقاشی زنان به گروه های مختلف تقسیم کرده است.
همچنین مطالعه آثار زنان نقاش ایرانی تا پیش از انقلاب اسلامی تنوعی از نگرش های متفاوت در ارتباط با نواسانات اجتماعی و تحولات چشم گیر هنری از شیوه های سنتی و هنر کلاسیک تا بهره مندی از آموزه های هنر مدرنیسم را در بر می گیرد.
