زباله های فرهنگی/ چگونه نقاش در زمان ما حاضر است
جواد حسنجانی منتقد و پژوهشگر هنر تجسمی، با کنکاشی در هنر معاصر ایران نشستی را با همکاری پروژه های بُرجاس با عنوان «زباله های فرهنگی_چگونه نقاش در زمان ما حاضر است؟» در گالری ایسو در بهمن ماه ۱۳۹۴ برگزار کرد. وی در این نشست وضعیت هنر معاصر ایران و رابطه هنر با بازار و بازاری شدن آن و رابطه هنر با مخاطب و رابطه هنرمند با سیاست بازار را به چالش کشید و قسمت دوم بحث را که درباره مدیای نقاشی بود، به آن متصل کرد و نقاشی را به عنوان مدیایی که هنرمند ایرانی در آن استقلال فردی اش پر رنگ است، مورد بررسی قرار داد و همچنین مولفه هایی که همواره نقاشی را به عنوان یک مدیا کهن زنده نگه داشته است بر شمرد و میزان استقلال هنرمند را در این مدیا با دیگر مدیا های جهانی مثل سینما و موسیقی مورد قیاس قرار داد.
زباله های فرهنگی در واقع آثاری هستند که از هر روشی برای بدست آوردن اقبال عمومی و دست و پا کردن طرفدار برای خود استفاده می کنند، در این روند محصول فرهنگ و هنر معاصر ایران در واقع آثاری غیر واقعی است.(مثلا در سینما فیلم های تجاری صرفاً برای سرگرمی تولید می شوند و یا در هنر تجسمی با آثار اگزوتیک و شبه مفهومی مواجه می شویم که صرفاً عواطف آنی مردم را ارضا می کنند و هیچ گونه لایه مندی در خود ندارند.) آثاری که در واقع صرفا برای خرید و فروش آثار هنری تولید میشوند و در آن هنر واقعی هیچ جایی ندارد.
اما مدیای نقاشی به این دلیل که برای فرایند تولید آن به سرمایه زیادی نیاز نیست، در استقلال فردی هنرمند تاثیر زیادی گذاشته و به نسبت مدیاهایی مثل موسیقی و سینما کمتر در دام تجاری شدن افتاده است. از نظر حسنجانی یکی از دلایل مهمی که موجب ماندگاری این مدیای کهن در دنیای هنر معاصر شده است ، همین مقوله ی حفظ استقلال هنرمند است.